هر کس در زندگى خود چشم اندازى را براى آینده خویش تنظیم مى کند و با برنامه ریزى (و چه بسا خیال پردازى) هدفش را تعقیب مى کند. آدمى به امید زنده است و با امیدوارى تلاش مى کند. مادر، کودکش را با امید شیر مى دهد؛ کشاورز با امید، بذر را در دل زمین مى نهد؛ صنعتگر، صنعتش را با امید به نفع و توسعه، به کار مى گیرد؛ یک جوان با امید به آینده اى سعادتمند و خوشبخت، تن به ازدواج مى دهد و از خانواده خود مستقل مى شود. بیمارى که به آسانى و علاقه، خود را به چاقوى جراح مى سپارد و یا داروى تلخ را مصرف مى کند، با امید به بهبودى و پاکسازى ریشه هاى فساد و مرض است. و خلاصه اینکه موفقیت و نشاط در امور مادى و معنوى، در گرو امید به آینده آنهاست، زیرا فطرت آدمى بر امید استوار است و این فطرت، زمانى تغییر مى کند که انسان از مسیر اصلى خود خارج شده و به خاطر عواملى گرفتار یاس و نا امیدى شود.

     تذکر این نکته ضرورى است که امید، زمانى محرک و رمز موفقیت است که همراه با (اراده) و برنامه ریزى دقیق باشد و در غیر این صورت، زندگى آینده (سرابى) بیش نخواهد بود.

انسان منفى باف و ضعیف الاراده نه تنها نمى تواند از موقعیتهاى مفید استفاده کند، بلکه همیشه مزاحم دیگران بوده و نیروى باطنى خود را در جلوگیرى از کار و پیشرفت و ایجاد مانع به کار مى برد. او با کلماتى مانند (نمى شود) و (نمى توانیم)، خاموش و بى تحرک گوشه اى مى نشیند و دیگران را مایوس مى کند.

    هر چند گفته کسانى چون ناپلئون نمى تواند ملاکى براى ما باشد اما به عنوان کسى که در جهت اهداف خودش پیروزی هاى بزرگى داشت مى گفت: باید کلمه (نمى شود) از قاموس زندگى و از لغت محو گردد. او از شنیدن واژه هاى (نمى شود) (نمى توانم) و (نمى دانم) بسیار دلتنگ مى شد و مى گفت: (بخواه، مى شود.)